Mannendans

Antwerpen, Feestzaal Kielpark, tweede Sinterklaasdag, 1u45. Het rookvrije dansfeest loopt naar zijn einde toe. Nog net genoeg energie om recht te springen bij de nummers die écht mijn lijf in beweging zetten, maar voor de rest in een "kijk- en filosofische fase". Sommige fervente dansers zijn een hele avond niet van de dansvloer weg te slaan. Bij mij werkt het anders: meer op en af, yin en yang. Ik kan een tijd volledig opgaan in wat de muziek met mij doet, vaak ogen dicht, vertrouwend op mijn zesde zintuig om anderen niet per ongeluk een blauw oog te slaan, en me helemaal overgeven aan wat zich doorheen mijn lijf wil uitdrukken. Maar vroeger of later, door vermoeidheid of muziek die me minder ligt, glijdt dat steevast over in een fase van rust, kijken, "beschouwen". Alle goedbedoelde pogingen om me dan terug op de dansvloer te krijgen (meetrekken, opmerkingen zoals "nu al uitgeteld ?") zijn gedoemd tot mislukken. Mijn natuurlijke ritme eist een yin-fase op.

Voorlaatste nummer. Niet voor het eerst ben ik aan het kijken naar mannen die er schijnbaar zonder veel moeite, met een "naturel" die ik hen benijd, in slagen om in hun dans vlot contact te leggen met vrouwen en met hen een - vaak sensuele - ontmoeting in de dans te creëren. Vrouwen die ze - en die vraag duikt bij deze observatie steevast op - al dan niet van tevoren kenden ? Het is geen vrijblijvende vraag - het antwoord maakt het verschil tussen mijzelf voor de gek houden en geconfronteerd worden met een zelfbeeld waar iets essentieels aan ontbreekt... Vanwaar komt de barrière die ik maar niet lijk te nemen (of toch veel minder gemakkelijk dan een aantal van mijn seksegenoten), de "schroom" zoals het Vlaams dat zo treffend uitdrukt ? Is het iets wezenlijks van mij (wil ik iets zijn wat ik in wezen niet ben), of is het een aangeleerde reactie (en dus af te leren, zoals de gedragstherapeuten zeggen) ?

Met deze hersenspinsels bezig wordt mijn aandacht plots getrokken naar drie mannen van, zeg maar, "middelbare leeftijd". Een lange magere, een kalend "teddybeer-type" (de categorie waartoe ik mezelf ook reken), en de derde zowat daartussen. Zonder enige voorbereiding of afspraak ontstaat daar plotseling iets wat me helemaal uit mijn neurotisch gefilosopieker haalt. Een dans, een zoektocht naar authentieke ontmoeting, ondersteuning, solidariteit, erkenning. Geen macho- of andere onnozeldoenerij. Niet stoer, niet "verwijfd" (excuseer me de uitdrukking), geen "show", geen "kijk eens wat wij durven !". Een choreografie van mannelijke ont-moeting. Ik blijf gebiologeerd kijken. Ik wil rechtspringen en meedoen, maar blijf toch zitten uit schrik om iets dat al begonnen is te doorbreken. Dit is fris, dit is écht ! Dit raakt mij tot diep in mijn ziel. En op slag weet ik waarom ik hier naartoe ben gekomen vanavond.