Dance for the climate !

Mannendans

Antwerpen, Feestzaal Kielpark, tweede Sinterklaasdag, 1u45. Het rookvrije dansfeest loopt naar zijn einde toe. Nog net genoeg energie om recht te springen bij de nummers die écht mijn lijf in beweging zetten, maar voor de rest in een "kijk- en filosofische fase". Sommige fervente dansers zijn een hele avond niet van de dansvloer weg te slaan. Bij mij werkt het anders: meer op en af, yin en yang. Ik kan een tijd volledig opgaan in wat de muziek met mij doet, vaak ogen dicht, vertrouwend op mijn zesde zintuig om anderen niet per ongeluk een blauw oog te slaan, en me helemaal overgeven aan wat zich doorheen mijn lijf wil uitdrukken. Maar vroeger of later, door vermoeidheid of muziek die me minder ligt, glijdt dat steevast over in een fase van rust, kijken, "beschouwen". Alle goedbedoelde pogingen om me dan terug op de dansvloer te krijgen (meetrekken, opmerkingen zoals "nu al uitgeteld ?") zijn gedoemd tot mislukken. Mijn natuurlijke ritme eist een yin-fase op.

Voorlaatste nummer. Niet voor het eerst ben ik aan het kijken naar mannen die er schijnbaar zonder veel moeite, met een "naturel" die ik hen benijd, in slagen om in hun dans vlot contact te leggen met vrouwen en met hen een - vaak sensuele - ontmoeting in de dans te creëren. Vrouwen die ze - en die vraag duikt bij deze observatie steevast op - al dan niet van tevoren kenden ? Het is geen vrijblijvende vraag - het antwoord maakt het verschil tussen mijzelf voor de gek houden en geconfronteerd worden met een zelfbeeld waar iets essentieels aan ontbreekt... Vanwaar komt de barrière die ik maar niet lijk te nemen (of toch veel minder gemakkelijk dan een aantal van mijn seksegenoten), de "schroom" zoals het Vlaams dat zo treffend uitdrukt ? Is het iets wezenlijks van mij (wil ik iets zijn wat ik in wezen niet ben), of is het een aangeleerde reactie (en dus af te leren, zoals de gedragstherapeuten zeggen) ?

Met deze hersenspinsels bezig wordt mijn aandacht plots getrokken naar drie mannen van, zeg maar, "middelbare leeftijd". Een lange magere, een kalend "teddybeer-type" (de categorie waartoe ik mezelf ook reken), en de derde zowat daartussen. Zonder enige voorbereiding of afspraak ontstaat daar plotseling iets wat me helemaal uit mijn neurotisch gefilosopieker haalt. Een dans, een zoektocht naar authentieke ontmoeting, ondersteuning, solidariteit, erkenning. Geen macho- of andere onnozeldoenerij. Niet stoer, niet "verwijfd" (excuseer me de uitdrukking), geen "show", geen "kijk eens wat wij durven !". Een choreografie van mannelijke ont-moeting. Ik blijf gebiologeerd kijken. Ik wil rechtspringen en meedoen, maar blijf toch zitten uit schrik om iets dat al begonnen is te doorbreken. Dit is fris, dit is écht ! Dit raakt mij tot diep in mijn ziel. En op slag weet ik waarom ik hier naartoe ben gekomen vanavond.

The Big Ask

Foto's

Ik ben er eens ingedoken...

Ik heb ze van de zolder gehaald: twee zware metalen "fichebakken" vol met foto's van drie generaties: deze van mijn grootouders, mijn ouders en mezelf. Foto's waarvan ik sommige nog nooit gezien heb, andere misschien één of twee keer, sommige verbleekt zodat er nauwelijks nog iets van zichtbaar is, sommige niet groter dan 5 cm bij 5, allemaal netjes opgeplakt op witte of grijze fiches, doorgaans voorzien van datum en onderwerp, geschreven of getypt (ik kan mij onze oude typmachine zó nog voor de geest halen) door mijn vader of misschien zelfs grootvader, die ik alleen maar van op die foto's ken...
Foto's uit Gent, "Cherskamp", Zwijnaarde, Oostende, Wenduine, Zwitserland, Congo, Madera, kortom: alle plaatsen die belangrijk waren in het leven van die keten van mensen die mij voorgingen. Waar ik verhalen over gehoord heb. Verhalen die ik nooit meer zal horen vertellen - de generaties vóór mij zijn weggevallen. En ik moet bekennen: het doet mij iets ! Wanneer ik in die foto's de bezieling zie van mijn ouders, twintigers of jonge dertigers, die vol vuur en idealisme op een volksdansfestival in het Antwerpse of in Zwitserland genieten van het samen dansen met gelijkgestemden, van het samen blokfluit spelen, van het gewoon gezellig samenzijn en feesten met vrienden in "het huizeke in Zwijnaarde" - een "buitenverblijfje" dat het midden hield tussen een tuinhuis en een weekendhuisje, op enkele kilometer van waar ze woonden. Beelden uit een periode waar ze later nog vaak met veel warmte over vertelden. En dat alles voordat ik hier rondliep. Het heeft iets, een gevoel waar ik niet helemaal bij kan. Het geeft me zicht op een periode, een fase uit het leven van mijn ouders toen ze nog verliefd waren op elkaar, toen de bittere verwijten nog geen dagelijkse kost waren. Het doet me iets, wanneer ik mijn ouders daar nog welgemeend ge- en omarmd bij elkaar zie zitten...

Het doet me ook iets die enkele zeldzame foto's te zien van mijn grootvader in Congo, die mysterieuze man die ik nooit gekend heb omdat hij stierf aan strottenhoofdkanker toen mijn vader elf jaar oud was, koloniaal en ingenieur bij de spoorweg aldaar. Wie was hij ?

Het doet me iets als ik foto's zie van het vierjarig jongentje dat ik was, met indianentooi of matrozenhoedje, verwonderd de wereld inkijkend of aangevleid tegen mijn moeder. En het doet me iets mijn moeder te zien in haar "peignoir", met een baby'tje van één maand liefdevol in haar armen, helemaal beschut en veilig...

Ik word sentimenteel, ik weet het. Maar die foto's maken iets wakker in mij. Een verbondenheid met iets waaraan ik nogal gemakkelijk voorbijga, maar waar ik misschien toch eens wat meer aandacht moet aan geven. Dat jongentje in mij. Tegenwoordig noemt dat "je innerlijk kind". Van één maand, drie of tien jaar, ze zijn er allemaal. Maar op bepaalde momenten in je leven heb je nood aan "een geschiedenis"...
__________________________________________________________________

Alhoewel dit geen bewuste keuze geweest is, is mijn blog bij deze op passende wijze ingewijd... Met dat waar het mee begon: mijn oorsprong. Wat er nog verder komt: ik weet het niet. Abonneren heeft geen zin vrees ik. "Come and see next week" ook niet. Maar desondanks: altijd welkom !